ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ

ΚΟΥΣΤΑΣ
25-29 ΜΑΪΟΥ 1999


Ενορχηστρώσεις σε ένα διαρκώς ανανεωµένο «αποκορύφωµα» την έκφρασή του
µεσ' από την χαρακτική ο Απόστολος Κούστας έχει ευρηµατικά υπερσκελίσει τα
όρια της τελευταίας.
Ταυτισµένη η εικαστική γραφή µε τον ψυχικό κόσµο του χαρισµατικού αυτού
δηµιουργού εναρµονίζεται µε τον πιο εµπνευσµένο τρόπο ως και µε αυτήν ακόµη την
«ψυχή» της πρώτης ύλης, η οποία στην προκειµένη πραγµατικά ιδιάζουσα
«περίπτωση» του Κούστα είναι: το τσιµέντο και όχι η πέτρα. Εναρµόνιση που
επιβάλλει έναν ενιαίο ρυθµό/παλµό που διαπερνά µε την ίδια πάντοτε ένταση και
εµβέλεια τον ψυχισµό του καλλιτέχνη, τη χειρονοµιακή/αισθητική επέµβασή του
στην πρώτη ύλη, το ύφος και την αύρα της εικαστικής του γραφής.
Μνηµειακή η έκφραση του δηµιουργού ανεξάρτητα από συγκεκριµένες διαστάσεις
και το καθαρά υλικό µέρος µετουσιώνει όχι µονάχα τη σύνθεση αλλά ως κι αυτήν
ακόµη την άρρηκτα συνδεδεµένη/εµψυχωµένη από αυτήν τσιµεντένια πλάκα σε
αρχέτυπο, «επί ίσοις όροις».
Αρχέτυπο ενεργοποιηµένο σε µια ουσιαστική, υπερβατική, µεταφυσική παρουσία.
Παρουσία αυτοδύναµη, αφού εδώ σύνθεση και φέρουσα επιφάνεια βιώνονται και
λειτουργούν µε µια υποδειγµατική πληρότητα σαν ένας µοναδικός «οργανισµός».
Υποβλητικά, στο έπακρον, τα όσα βιώνουµε και δεν παρατηρούµε απλά στα έργα του
Κούστα τροχιοδροµούν ένα κάθε φορά ευρηµατικό µεταίχµιο ανάµεσα στην
παραστατικότητα και την αφαίρεση, στην εύγλωττη σε υπαινιγµούς αµεσότητα και τη
διαχρονικά εννοηµένη αλήθεια, στο γήινο και το µεταφυσικό στοιχείο, για να
ενεργοποιήσουν κι από έναν οµφάλιο λώρο µε αυτήν καθ' εαυτήν την κοσµογονία.
Προικισµένες µε τα χαρίσµατα αυτά οι δηµιουργίες του καλλιτέχνη, ανεξάρτητα από
την εκάστοτε έµπνευση και τις καταβολές - προϊστορία και µυθολογία, Βυζάντιο,
αναφορές στη φύση και στη φυσιολογία - ενσαρκώνονται σαν αναπτύγµατα µιας και
µόνης χαρισµατικής έµπνευσης/έκφρασης µε µοναδικό γνώµονα τον αυθεντικό παλµό
και την ενστικτώδη έφεση για δηµιουργία.
Μορφές που προκαλούν συνειρµούς µε τη θεά-γη και το αντίστοιχο παράστηµα της
Παναγίας. Αναφορές σε προϊστορικά ειδώλια που διαχρονικά παραπέµπουν σε
µεταφυσικές µορφές και «όντα». Μορφές της φύσης όπως τα πουλιά, τα άλογα, τα
δέντρα, τα απολιθώµατα που προβάλλουν συγχρόνως µε ένα πάγιο όσο και ζωντανό
παράστηµα.
Ιδεογράµµατα και γραφές αποσπασµατικές, στο έπακρον «ιερατικές», όπως ακριβώς
και οι µορφές, µε «όποιο» σχήµα και παράστηµα κι αν προβάλλουν αποτελούν
διαχρονικές, µεταφυσικές και γι' αυτό πολυσήµαντες παρουσίες και «όντα». Όντα
που πέρα από τη συγκεκριµένη σύνθεση πράγµατι κατακτούν και καθορίζουν το
χώρο ολόγυρά τους.
Κι αυτή ακριβώς η «οντογένεση» που συντελείται κάθε φορά εδώ για να τεκµηριώσει
την υψηλή ποιότητα της τέχνης του Κούστα, αποτελεί την υπέρτατη επαλήθευση του
ορισµού της αυθεντικής τέχνης: ότι δηλαδή, ανταποκρίνεται στο ρόλο της µόνον
εφόσον εµπεριέχει µια «ιδέα» και δεν αποτελεί µια µίµηση.
Αυτή ακριβώς η ιδέα ενσαρκωµένη διαχρονικά στα έργα του καλλιτέχνη µε έναν όσο
γίνεται πιο ποιητικό µεταφυσικό τρόπο αποκαλύπτει ένα ουσιαστικό και συνάµα
αποκαλυπτικό «πιστεύω». Μήνυµα που διεισδύει αµετάκλητα στον ψυχισµό µας για
να του εξασφαλίσει την «κάθαρση» µεσ' από τη µετουσιωτική δύναµη της
απερίσπαστης από εξωγενείς παράγοντες τέχνης.

 

Ντόρα Ηλιοπούλου - Ρογκάν Δρ. Ιστορικός της Τέχνης - Τεχνοκριτικός